Σε μια εποχή που δεν υπήρχε διαδίκτυο και που τη μουσική συνείδηση της εποχής διαμόρφωναν τα δισκοπωλεία και το παντοδύναμο τότε MTV, μια ολόκληρη γενιά σφυριλατήθηκε με πραγματικούς ήχους, ουσιώδη μηνύματα και μπάντες που άγγιξαν την απόλυτη αποθέωση. Τρεις 30+ συντάκτες, ανατρέξαμε στις δισκοθήκες μας και σου παρουσιάζουμε τα ευρήματά μας.
1.Nirvana – In Utero (1993):
Όσοι αγαπάμε τα 90s, δεν μπορούμε να μη συμπεριλάβουμε τους Nirvana. Όσοι αγαπάμε τους Nirvana, φυσικά και ξέρουμε ότι το “In Utero” ήταν καλύτερο από το “Nevermind”. Ο τρίτος και τελευταίος δίσκος των Nirvana, ήταν η πιο ώριμη και συνεσταλμένη εικόνα του συγκροτήματος μέχρι τότε. Οι ίδιοι μάλιστα επιδίωξαν μέσω της ηχογράφησης του, να ακούγεται πιο βρώμικος και να αποκλίνει δραστικά από την άψογη παραγωγή των προκατόχων του. Η φήμη που υπήρχε γύρω από το “In Utero” ήταν πως η δισκογραφική εταιρεία της μπάντας δεν θεωρούσε πως ο δίσκος μπορούσε να πετύχει σε πωλήσεις. Η ιστορία έδειξε αλλιώς.
2. Pearl Jam – Ten (1991):
Δε θα φύγω ακόμα από το grunge γιατί έχω να σας πω πολλά για τους Pearl Jam. Οι Pearl Jam παρεΐτσα με τους Nirvana, άνοιγαν κάποτε συναυλίες των Red Hot Chili Peppers (Ναι, τόσο παλιοί είναι οι Peppers). Η τριάδα, λοιπόν, αυτή πήγαινε παντού πακετάκι για ένα διάστημα και ακόμα είναι τρία ονόματα στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους, όμως πολύ διαφορετικά το ένα από το άλλο. Γι’ αυτό και οι Pearl Jam κατάφεραν να ξεχωρίσουν, τη στιγμή που υπήρχε όλος αυτός ο θόρυβος γύρω από τους Nirvana. Το ντεμπούτο τους με τίτλο “Ten”, αν και άργησε να κάνει το κοινό να πάρει μπρος, εν τέλει μπήκε στα charts την επόμενη χρονιά της κυκλοφορίας του, καταλήγοντας πάλι να επισκιαστεί από το “Nevermind” των Nirvana. Το “Ten”, όπως ήταν αναμενόμενο, εκτιμήθηκε αργότερα από την εποχή του.
3. The Notorious B.I.G. – Ready to Die (1994):
Αλλάζουμε τελείως κλίμα και σας πάμε σε έναν από τους λόγους ου η δεκαετία του ’90 θεωρείται η χρυσή εποχή της hip hop. Ο, επίσης γνωστός ως, Biggie Smalls, έκανε την εμφάνισή του το 1994 με το ντεμπούτο του και με στιχουργικό περιεχόμενο που μιλούσε για το παρελθόν του ως εγκληματίας. Ο δίσκος βρήκε τρομερή επιτυχία στην κυκλοφορία του και έφερε πνοή στην East Coast hip hop σκηνή, αφού εκείνα τα χρόνια η West Coast ήταν αυτή που υπερίσχυε. Ο τίτλος του σχεδόν αυτοβιογραφικό “Ready to Die” αποδείχθηκε και διαολεμένα προφητικός, καθώς ο Biggie δολοφονήθηκε λίγες ημέρες πριν την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου του το 1997.
4. Wu – Tang Clan – Enter the Wu – Tang (36 Chambers) (1993):
Συνεχίζουμε να το πάμε ζευγαρωτά και παραμένουμε στην East Coast, όπου πριν τον Notorious, έκαναν την εμφάνισή τους στο μουσικό προσκήνιο οι Wu – Tang Clan. Το “36 Chambers” έμεινε γνωστό για τον πρωτοποριακό τρόπο με τον οποίο είναι γραμμένο, αφού στιχουργικά και μουσικά είναι αρκετά γλαφυρό, με τους στίχους να χαρακτηρίζονται από συνειρμική ελευθερία και το περιεχόμενό τους να είναι χιουμοριστικό και αρκετά τολμηρό. Παρά την κατηγοριοποίησή τους ως ένα underground μουσικό group, ο δίσκος έτυχε εκπληκτικής εμπορικής επιτυχίας και ξεκινώντας έτσι την λεγόμενη “Αναγέννηση” του hip hop της East Coast.
5. Radiohead – OK Computer (1997):
Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι που μπορεί να γραφτεί για τους Radiohead και τον δίσκο αυτό που να μην έχει ήδη ειπωθεί. Επομένως, προς αποφυγή του υπολοίπου άρθρου να μετατραπεί σε αφιέρωμα για τους Radiohead, ας πούμε τα πολύ βασικά για το “OK Computer”. Το τρίτο εγχείρημα του πολυαγαπημένου συγκροτήματος, ήταν ένα στο οποίο αποφάσισαν να ξεφύγουν από τον κιθαριστικό ήχο που είχαν υιοθετήσει μέχρι τότε και αποφάσισαν να ξεκινήσουν τον πειραματισμό. Αυτό σε συνδυασμό με το πιο αφηρημένο στιχουργικό περιεχόμενο, οδήγησε στη γέννηση ενός από τους καλύτερους δίσκους που έχουν γραφτεί ποτέ και έφερε τα πάνω κάτω στη Βρετανική μουσική σκηνή, που τότε μεσουρανούσε το Britpop. Οι Radiohead επίσης απέδειξαν ότι ήταν επίσης μπροστά από την εποχή τους, μιας και ο δίσκος έγινε εξαιρετικά διαδεδομένος την επόμενη δεκαετία. Και μη σας γελάσουν, ακόμα είναι.
6. DJ Shadow – Entroducing….. (1996):
Μη σας μπερδεύει το DJ στο όνομα. O, αλλιώς γνωστός και ως, Joshua Paul Davis είναι ένας Αμερικανός μουσικός παραγωγός και DJ, που εστιάζει περισσότερο στην hip hop χωρίς στίχους. Το “Entroducing”, όπως ίσως και ο τίτλος του προμηνύει, ήταν και ο πρώτος του και παρά το περίεργό του ύφος, είναι ένας από του πιο επιδραστικούς δίσκους των 90s. Συγκεκριμένα, τα κομμάτια απαρτίζονται ουσιαστικά από μουσικά δείγματα μελαγχολικής και ρυθμικής hip hop, τα οποία αντικατοπτρίζουν το μουσικό υπόβαθρο του Davis. Αν δε σας πείθει ή αν δεν ξέρετε ακόμα για ποιο πράγμα μιλάμε, δώστε βάση στο “Organ Donor“. Θα καταλάβετε.
7. Nine Inch Nails – The Downward Spiral (1994):
Για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα από την αρχή, δεν υπάρχει περίπτωση αναφοράς στα 90s όπου προσωπικά εγώ δεν θα μιλήσω για το “Downward Spiral” ή περίπτωση αναφοράς στη μουσική γενικότερα και εγώ να μη μιλήσω για τους Nine Inch Nails, αλλά το δεύτερο είναι ιστορία για άλλη φορά.Το industrial rock των NIN άνθισε κυρίως στο δεύτερο μισό της δεκαετίας και ο λόγος που οι μουσικόφιλοι έχουμε να ευχαριστούμε το σύμπαν, είναι το “Downward Spiral”. O δίσκος αποτυπώνει την ιστορία ενός άντρα από τη στιγμή που ξεκινάει η “πτώση” του, μέχρι την αυτοκτονία του και παρά το βαρύ του περιεχόμενο, πέτυχε εξαιρετικά μεγάλη εμπορική επιτυχία με τον ιθύνων νου, Trent Reznor, πίσω από την δημιουργία του, να λαμβάνει εκτεταμένη προσοχή από τα ΜΜΜ της εποχής. Ταυτόχρονα, το “Spiral” καθιέρωσε το συγκρότημα, κάνοντας πολλούς καλλιτέχνες έκτοτε να αποπειραθούν να τους μιμηθούν.
8. Blink-182 – Enema of the State (1999):
Για χάρη της εφηβείας μας, μία θέση στη λίστα αυτή ανήκει δικαιωματικά στους Blink και την επέλαση του skate punk στις ζωές μας. Με τον τρίτο τους δίσκο, αν και οι Blink πούλησαν εκατομμύρια δίσκους, έγιναν αντικείμενο σχολιασμού από πολλούς που υποστήριξαν πως ο ήχος τους αντικατοπτρίζει περισσότερο ποπ παρά punk μουσική, όπως επίσης αρκετή κριτική δέχθηκαν και για το περιεχόμενο των στίχων, με πολλούς να τους χαρακτηρίζουν παιδαριώδεις και ανώριμους. Παρ’ όλ’ αυτά ο δίσκος αυτός είναι υπεύθυνος για την εξέλιξη και την πορεία της σύγχρονης pop punk μουσικής, αφού λόγω αυτού και των Blink γενικότερα, σήμερα μπορούμε να βρούμε μία πληθώρα μουσικών σχημάτων που έκαναν τα πρώτα τους βήματα έχοντας ως φάρο αυτόν και μόνο το δίσκο.
9. Rage Against the Machine – Rage Against the Machine (1992):
Το τρέχον κερασάκι στην τούρτα, δεν είναι απλά κερασάκι αλλά η τούρτα ολόκληρη. Οι RATM έμειναν γνωστοί για την ακτιβιστική τους δράση μέσω της μουσικής τους, καθώς και για τις απελευθερωτικές πολιτικές τους απόψεις. Μέσω της μουσικής και των στίχων τους, εξέφραζαν τις απόψεις τους για τις πολιτικές των ξένων χωρών αλλά και ασκούσαν κριτική στις πρώην και (τότε) νυν κυβερνήσεις των ΗΠΑ, και οι ίδιοι έβλεπαν τη μουσική τους ως έναν τρόπο ως μέσο για κοινωνικό ακτιβισμό. Το ομώνυμο ντεμπούτο τους ήρθε στις αρχές της δεκαετίας και, παρά την κυριαρχία του grunge, οι RATM συνδύαζαν ένα πλήθος μουσικών ειδών, που τους έκανε αρεστούς μέχρι και στους φανατικούς της hip hop. Το δε εξώφυλλό του, απεικονίζει την αυτοπυρπόληση του Θικ Κουάνκγ Ντουκ, ενός Βιετναμέζου βουδιστή μοναχού, ο οποίος διαμαρτυρήθηκε με τον τρόπο αυτό στον τότε πρόεδρο της χώρας για την αντιμετώπιση της βουδιστικής θρησκείας. Ο δίσκος αυτός περιλαμβάνει, εκτός των άλλων, φυσικά το “Killing in the Name of“, οι στίχοι του οποίου δεν εκτυπώθηκαν στο βιβλιαράκι του δίσκου. Η αναγκαιότητα και η επανεμφάνιση του συγκροτήματος, όπως την περίοδο 2007 με 2011, δείχνει το πόσο ανάγκη υπάρχει για μία τέτοια φωνή ανάμεσα σε όλη τη βαβούρα. Τα κενά αναλαμβάνουν να καλύψουν κατά καιρούς οι Prophets of Rage και οι Body Count, αλλά τα τελευταία χρόνια η δίψα είναι εκτενέστερη. Τουλάχιστον, θα υπάρχει πάντα ο δίσκος αυτός.
10. R.E.M. – Out of Time (1991)
Το «Out of Time» κυκλοφόρησε στις 12 Μαρτίου 1991 και έκανε τους R.E.M. από cult μπάντα, παγκόσμιο μουσικό φαινόμενο. Ο δίσκος έμεινε στα αμερικανικά και βρετανικά charts επί 109 και 183 εβδομάδες αντιστοίχως, ενώ πούλησε πάνω από 4,5 εκατομμύρια αντίτυπα μόνο στις ΗΠΑ. Οι πωλήσεις έφτασαν τα 18 εκατομμύρια παγκοσμίως και το συγκρότημα απέσπασε τρία Grammy: ένα για το καλύτερο Alternative Music Album και δύο για το σινγκλ «Losing My Religion». Όπως συνήθως, ο Bill Berry έπαιζε διάφορα όργανα -ντραμς, μπάσο, πιάνο-, ο Peter Buck έπαιζε κιθάρα και μαντολίνο, ο Mike Mills μπάσο και πλήκτρα, ενώ ο Michael Stipe, που έκανε τα βασικά φωνητικά, έπαιζε επίσης μελόντικα. O ήχος τους, όπως έγραφε η Εlianna Halbersberg στο Εast Coast Rocker ήταν «χαμηλών τόνων, σαν μπαλάντα, αινιγματικός, mi-tempo» με στίχους χωρίς ξακάθαρο νόημα.
